در این خاک زر خیز ایران زمین/نبودند جز مردمی پاک دین

 

همه دینشان مردی و داد بود/وزان کشور ازاد و اباد بود

 

نگفتند حرفی که ناید به کار/نکشتند تخمی که ناید به بار

 

چو مهر و وفا بود کیششان/گنه بود ازار کس پیششان

 

همه بنده پاک یزدان پاک/همه دل پر از مهر این اب و خاک

 

پدر در پدر اریایی نژاد/ز پشت فریدون نیکو نهاد

 

بزرگی به مردی و فرهنگ بود/گدایی در این بوم و بر ننگ بود

 

کجا رفت ان دانش و هوش ما/که شد مهر میهن فراموش ما

 

که انداخت اتش در این بوستان/کز ان سوخت جان و دل دوستان

 

چه کردیم کین گونه گشتیم خوار/خرد را فکندیم زین سان ز کار

 

نبود این چنین گشور و دین ما/کجا رفت ایین دیرین ما

 

به یزدان که این کشور اباد بود/همه جای مردان ازاد بود

 

در این کشور ازادگی ارز داشت/کشاورز خود خانه و مرز داشت

 

گرانمایه بود انکه بودی دبیر/گرامی بد انکس که بودی دلیر

 

نه دشمن در این بوم و بر لانه داشت/نه بیگانه جایی در این خانه داشت

 

اگر مایه زندگی بندگیست/دو صد بار مردن به از زندگیست

 

بیا تا بکوشیم و جنگ اوریم/برون سر از این بار ننگ اوریم

 

به یزدان که هرگز جهان افرین/نه با بنده مهر ورزد نه کین

 

ز نیک و بدت هر چه اید به سر/ز خود بین و ز کرده خود شمر

 

از ان روز دشمن به ما چیره گشت/که مارا روان و خرد تیره گشت

 

از ان روز این خانه ویرانه شد/که نان اورش مرد بیگانه شد

 

چو ناکس به ده کدخدایی کند/کشاورز باید گدایی کند

 

چو دانش پژوهنده بیند زیان/که بندد به دانش پژوهی میان

 

به یزدان که ما گر خرد داشتیم/کجا این سرانجام بد داشتیم

 

بسوزد در اتش گرت جان و تن/به از بندگی کردن و زیستن

 

اگر مایه زندگی بندگیست/دو صد بار مردن به از زندگیست

 

بیا تا بکوشیم و جنگ اوریم/برون سر از این بار ننگ اوریم

 

بیاریم ان اب رفته به جوی/مگر زان بیابیم باز ابروی

 

شود مردمی کیش و ایین ما/نگیرد خرد خرده بر دین ما

 

ز فردوسی ام امد این گفته یاد/که داد سخن را چو او کس نداد

 

چو ایران نباشد تن من مباد/بدین بوم و بر زنده یک تن مباد

 

سرشت من از میهن بود/من از میهن و میهن از من بود